Jak wiecie zima w naszym kraju zawsze zaczyna się niespodziewanie. Z tego powodu mróz i śnieg to prawdziwa katastrofa, której towarzyszą metrowe czapy śnieżne na dachach i bryły lodu zwisające z okapów domów. Każdy na swój sposób zmaga się z niekorzystnymi czynnikami pogodowymi – jedni zrzucają z dachów śnieg i sople lodu, inni po prostu opasują chodnik taśmami. Obaj próbują uporać się ze skutkami, podczas gdy konieczne jest po prostu wyeliminowanie przyczyny. Ale zrobienie tego wcale nie jest trudne - wystarczy wyposażyć dach w instalację do topienia śniegu. W tym artykule porozmawiamy o funkcjach obliczania, projektowania i instalacji systemów przeciwoblodzeniowych.A co najważniejsze - o tym, jak zrobić to własnymi rękami, a nawet minimalnym kosztem.

Po co ci system przeciwoblodzeniowy na dachu

Wszyscy wiedzą o szkodach dla zdrowia i mienia ludzi, jakie wyrządzają zwisające z dachu masywne sople i warstwy śniegu - niestety skutki ludzkiej opieszałości często prowadziły do tragedii. Ale tworzenie się lodu jest dość poważnym zagrożeniem dla dachu.

Nagromadzenie lodu w rynnach, lejach i rurach zmniejsza ich przekrój, co utrudnia usuwanie roztopionego śniegu podczas roztopów. Woda gromadząca się na dachu wnika w najmniejsze szczeliny. Nie trzeba dodawać, co się stanie z następnym spadkiem temperatury? Wynik jest smutny - zamarzająca ciecz rozszerza się i łamie pokrycie dachowe. Ten cykl powtarza się wiele razy, a zniszczenia rosną wykładniczo. Jeśli chodzi o rynny zatkane lodem, po prostu przestają działać. Wylewająca się, brudna woda spływa po elewacji budynku, powodując jego nieestetyczny wygląd oraz niszcząc ściany i fundamenty.

Nagromadzony śnieg stanowi zagrożenie nie tylko dla ludzi i mienia poniżej, ale także dla samego dachu

Próbując uniknąć opisanych problemów, wielu właścicieli prywatnych domów usuwa osady śniegu i lodu za pomocą łopat, skrobaków, czekanów i innych narzędzi. Nie oznacza to, że ta metoda nie ma prawa istnieć. Istnieje jednak niebezpieczeństwo, że sam dach zostanie uszkodzony w wyniku uderzenia fizycznego, zwłaszcza jeśli jest pokryty takimi materiałami jak łupek, miękkie dachówki, ondulina itp.

Autor tych wersów również wpadł w podobną pułapkę, próbując pozbyć się śniegu na spadzistym dachu. Wspinając się na górę z łopatą i małą skrobaczką domowej roboty, zacząłem usuwać śnieg i zeskrobywać lód. Szczerze mówiąc, prace się kłóciły i zbliżały już ku końcowi - pozostało jeszcze usunięcie spoiny między zboczami. Jakie było moje rozczarowanie, gdy nieudany złamany skrobak przedarł się przez dolinę, a nawet w jej najniższym punkcie.Nie trzeba dodawać, że przez cały dzień aż do zmroku naprawiałem rowek, wyrzucając sobie takie niedopatrzenie. Jednak jak to mówią nie ma złego bez dobrego. Raz dostałem lekcję, do następnej zimy byłem już w pełni wyposażony - na dachu zainstalowano prosty, ale bardzo skuteczny system topienia śniegu. Ponieważ już siódmą zimę z rzędu cieszy mnie niezawodną i ekonomiczną pracą, czuję się w obowiązku podzielić się swoją wiedzą i przemyśleniami z tymi, którzy dopiero studiują to zagadnienie.

W celu wyeliminowania niebezpieczeństw związanych z gromadzeniem się lodu i śniegu na dachu montowana jest konstrukcja grzejników elektrycznych. Z jego pomocą możliwe jest rozwiązanie szerokiego zakresu zadań:

  • topienie śniegu w miejscach przylegających do okapów i lejów zlewni;
  • zapobieganie tworzeniu się korków lodowych w kolektorach i rurach wodnych;
  • Zapobieganie oblodzeniu dolin, rynien i rur.

Ponieważ główną funkcją systemu przeciwoblodzeniowego dachu jest odprowadzanie wody roztopowej, jego obrysy często obejmują nie tylko rury spustowe, ale również lejki wlotowe systemu odwadniającego.

Ręczne zrzucanie śniegu z dachów nie jest najlepszym pomysłem - łatwo uszkodzić dach

Z czego składa się instalacja przeciwoblodzeniowa i jak działa

W najprostszej postaci konstrukcja chroniąca dach przed śniegiem i lodem składa się z następujących części:

  • obwód grzewczy, w skład którego wchodzą wydzielone odcinki przewodu grzejnego, przewody przyłączeniowe, elementy mocujące oraz izolacja;
  • czujnik termiczny;
  • termostat elektryczny;
  • przewody zasilające i sygnałowe.

Bardziej złożone systemy można uzupełnić o czujniki reagujące na wilgotność i opady, stację pogodową, różne programatory i zabezpieczenia.

Instalacja przeciwoblodzeniowa nie zawiera tak wielu elementów, co ułatwia montaż konstrukcji własnymi rękami

Pracę instalacji przeciwroztopowej zapewnia termostat. Na sygnał z czujnika temperatury załączy grzałkę za każdym razem, gdy temperatura spadnie poniżej ustawionej wartości. Nawet ignorant zauważy niedoskonałość takiej konstrukcji - kable grzejne będą się włączać i palić prąd nawet wtedy, gdy na dachu nie będzie ani jednego płatka śniegu. Z tego powodu w droższych systemach zasilanie zostanie podane dopiero po przetworzeniu przez centralę sygnału z innego urządzenia - czujnika wilgotności. Ogrzewanie rozpocznie się tylko wtedy, gdy poziom logiczny jest niski, co wskazuje na obecność lodu. Gdy tylko sygnalizator znajdzie się w wodzie, zasilanie natychmiast zostanie przerwane – główne zadanie zostanie wykonane, a bezwładność grzałek zakończy sprawę. Oczywiście taki system będzie działał znacznie wydajniej i ekonomiczniej.

Film: praktyczne zalety instalacji przeciwoblodzeniowych

Jak obliczyć moc systemu przeciwoblodzeniowego i dobrać odpowiednie komponenty

Przystępując do obliczania mocy elektrycznej systemu przeciwoblodzeniowego, sporządź rysunek dachu z zaznaczeniem obszarów, które należy ogrzać. Następnie stosuje się do niego schemat układania kabla grzejnego i oblicza się całkowity materiał grzejników. Aby określić maksymalne obciążenie, wystarczy znaleźć iloczyn długości kabla i jego mocy właściwej (producent musi podać w karcie technicznej rozpraszanie ciepła przez grzejnik na metr bieżący jego długości).

Które powierzchnie dachu wymagają ogrzewania

Ci, którzy sądzą, że kabel grzejny trzeba będzie położyć na całej powierzchni dachu, są w dużym błędzie. Głównym zadaniem konstrukcji zabezpieczającej jest zapewnienie sprawności drenażu i wyeliminowanie warunków do powstawania zasp lodowych i śnieżnych.Z tego powodu wystarczy zainstalować grzejniki w kilku miejscach.

  1. Pochyłe odcinki dachu przylegające do gzymsów. W miejscach o nachyleniu do 30° stosuje się układanie zygzakiem obejmujące cały okap oraz strefę o szerokości co najmniej 30 cm powyżej rzutu obrysów ścian zewnętrznych. Na bardziej nachylonych powierzchniach (do 12°) zejście topniejącej wody jest utrudnione, dlatego dodatkowe podgrzewacze wyposażane są w przyłącza z lejkami, armatkami wodnymi i kolektorami wodnymi.

    Na połaciach dachów płaskich grzejniki montowane są za pomocą węża

  2. Rowki (doliny). Miejsca te są prawdziwymi zbieraczami śniegu, dlatego wymagają obowiązkowego ułożenia jednej lub dwóch pętli kablowych o szerokości do 40 cm.Nie ma potrzeby ogrzewania całej doliny - wystarczy zamontować grzałkę tylko na dole, na 1 /3-2/3 wysokości.

    Do ogrzania doliny wystarczy kilka pasm kabla ułożonych w jej dolnej części

  3. Rynny i korytka odwadniające. Grzejnik prowadzony jest w równoległych przewodach, które są przymocowane do przeciwległych ścian rynien w ich dolnej części.

    W zależności od szerokości rynien można je ogrzać od jednego do czterech ciągów grzejnych

  4. Lejki zlewni i armatki wodne. System „przeciwoblodzeniowy” powinien obejmować rozjazdy o powierzchni 0,5-1,0 m2, zagłębiając się w dystrybutory wody na głębokość nie mniejszą niż poziom stropu górnego . Lejki montowane na pionach nie potrzebują ciepła - mają też wystarczające ogrzewanie rynny.

    Często część układu zamontowanego w rurze spustowej wystarczy do ogrzania rynny

  5. Do ogrzania attyk, okapników i połączeń do ściany wystarczy jedna gałąź kabla, którą układamy na całej ich długości.
  6. Najtrudniej jest poprowadzić przewód grzejny wewnątrz rur spustowych. W tym przypadku stosowane są kontury w postaci pętli, które są przymocowane do przeciwległych ścianek rur. Dolne zagięcie jest przymocowane do powierzchni odpływu, jeśli to konieczne, układając grzejnik za pomocą węża. Jeżeli konieczne jest również ogrzanie miejsc odbioru wód opadowych, obrys jest wydłużany z uwzględnieniem głębokości przemarzania gleby.

    Przewód grzejny układany jest w pętle i mocowany do ścianki rury

Koncentrując się na powyższych obszarach i elementach konstrukcyjnych, nie należy zapominać o innych miejscach o wzmożonym wytwarzaniu ciepła. Aby więc zapobiec oblodzeniu wokół okien dachowych, konieczne jest ułożenie jednej żyły kabla na całym obwodzie. Sam podgrzewacz należy poprowadzić wzdłuż odpływu roztopionej wody - w ten sposób będzie można upiec dwie pieczenie na jednym ogniu jednocześnie.

System przeciwoblodzeniowy obejmuje nie tylko połacie dachu, ale obejmuje również wszystkie elementy systemu rynnowego

Ile grzejników potrzeba do ogrzania dachu

Więc miejsca do ułożenia grzejników są wskazane. Teraz powinieneś określić długość elementów kablowych, które będą potrzebne do ogrzania określonej powierzchni dachu. Nie będą potrzebne żadne skomplikowane obliczenia – uzyskane dane wykorzystamy w praktyczny sposób. Do wydajnej i ekonomicznej pracy systemu wystarczą następujące wartości mocy elektrycznej:

  • nie więcej niż 30 W/m przy montażu w rurach spustowych i korytkach, których przekrój nie przekracza 100 mm;
  • co najmniej 35 W/m dla korytek i rur o średnicy 100 mm lub większej;
  • co najmniej 260-300 W/m2 do ogrzewania doliny;
  • od 195 do 295 W/m2 do ogrzewania płaszczyznowego wzdłuż rynien;
  • od 175 do 245 W/m2 wzdłuż attyk, gzymsów, okapników i połączeń dach-ściana;
  • nie mniej niż 255 W/m2 w przypadku wyposażenia w grzałki w miejscach przylegających do lejków i dysz wodnych.

Biorąc pod uwagę te dane, ustal i narysuj schemat układania dla wszystkich konturów systemu „antylodowego”. W miejscach gdzie wymagana jest większa moc cieplna kabel układany jest w wężu lub "muszli" - wszystko zależy od rodzaju i mocy grzałek.

Rysunek dachu w skali z zastosowanymi elementami systemu przeciwroztopowego uprości obliczenia i ułatwi montaż

Rozważając schemat układania nie zapomnij o takim parametrze elektrycznego przewodu grzejnego jak minimalny promień gięcia. Nie próbuj odkształcać grzejnika bardziej niż jest to przewidziane przez producenta. Ze względu na specyfikę swojej konstrukcji, nadmierne zaokrąglenia mogą uszkodzić izolację lub przerwać wewnętrzne przewody i skrócić żywotność obwodu grzewczego, a nawet całkowicie go unieruchomić.

Jaki przewód grzejny wybrać

Grzałka kablowa jest głównym elementem systemu przeciwzamrożeniowego. Na zewnątrz ma pewne podobieństwo do konwencjonalnego kabla elektrycznego, ale ma zwiększoną średnicę. To ostatnie wynika zarówno z bardziej złożonej konstrukcji, jak i konieczności stosowania grubych warstw izolacji dla maksymalnej ochrony przed uszkodzeniami zewnętrznymi i wysoką wilgotnością.

Producenci produkują dwa rodzaje przewodów grzejnych:

  • rezystancyjne (jedno i dwuprzewodowe);
  • samoregulujący.

Pierwsze wyróżniają się niezwykle prostą konstrukcją, co nie przeszkadza im w wyższym przenikaniu ciepła. Wybierane są ze względu na stabilność właściwości, elastyczność oraz stosunkowo niską cenę. Zaletą tego ostatniego jest możliwość uzyskania bardziej ekonomicznych, niezawodnych, łatwych w utrzymaniu i bezpiecznych obwodów. Abyś nie musiał dokonywać wyboru wyłącznie na podstawie zalet i wad elementów grzejnych, rozważymy bardziej szczegółowo ich projekt.

Rezystancyjny element grzejny

Rezystancyjne przewody grzejne działają na zasadzie strat omowych w przewodzie o dużej rezystancji wewnętrznej. Ich temperatura dochodzi do 250°C, co tłumaczy się dużą mocą właściwą – do 30 W/m. Doskonałe parametry techniczne pozwalają na stosowanie przewodów rezystancyjnych wszędzie tam, gdzie wymagane jest wzmocnione ogrzewanie - w dolinach, na terenach wzdłuż okapów itp.

Jeśli system kanalizacyjny w Twoim domu składa się z plastikowych rur, lejków i rynien, to maksymalna moc grzejników nie powinna przekraczać 20 W/m. Tę samą wartość rozpraszania ciepła przyjmuje się dla dachu z miękką powłoką.

W zależności od wykonania grzejnik rezystancyjny posiada jeden lub dwa rdzenie umieszczone w żaroodpornej osłonie z fluoroplastu. W celu wyeliminowania zakłóceń elektromagnetycznych generowanych przez kabel zastosowano oplot miedziany lub ciągły ekran z cienkiej folii aluminiowej. Od góry konstrukcja pokryta jest skorupą wykonaną z wytrzymałego, żaroodpornego tworzywa sztucznego.

Prostota kabla rezystancyjnego sprawia, że jest on stosunkowo niedrogi

Znając urządzenie i zasadę działania grzejników rezystancyjnych, możemy wyciągnąć dla siebie kilka przydatnych punktów:

  • konstrukcja jest nieuregulowana, dlatego spadek wydajności odprowadzania ciepła może doprowadzić do przepalenia rdzenia roboczego. Z tego powodu nakładanie się kabli podczas instalacji jest niedopuszczalne, a ponadto konieczne będzie regularne czyszczenie grzejników z warstwy opadłych liści i innych zanieczyszczeń;
  • jeśli przewód grzejny zostanie uszkodzony, cały obwód ulegnie awarii. A jeśli nie jest trudno znaleźć miejsce uderzenia mechanicznego, to nie będzie łatwo określić punkt przepalenia rdzenia wewnętrznego;
  • obniżenie parametrów prądu elektrycznego podczas jego przepływu przez długi przewodnik prowadzi do pojawienia się tzw. gorących i zimnych krawędzi, co jest obarczone pojawieniem się naprężeń termicznych.

Główna różnica między kablami jednożyłowymi i dwużyłowymi polega na tym, że te drugie umożliwiają schemat połączeń tylko z jednego końca. A to oznacza, że podczas instalacji będziesz potrzebować znacznie mniej przewodów zasilających.

W zależności od rodzaju przewodu rezystancyjnego można go podłączyć na dwa różne sposoby

Kabel samoregulujący

Przewodzące prąd rdzenie grzałki samoregulującej znajdują się w specjalnym ośrodku termoplastycznym. W przeciwieństwie do zwykłego plastiku, jego struktura obejmuje nie tylko łańcuchy molekularne, ale także ziarna grafitu. To oni zapewniają ogrzewanie, zamieniając konstrukcję w układ elektryczny z wieloma równoległymi rezystancjami. A to jeszcze nie wszystko. Faktem jest, że przewodność wtrąceń grafitowych silnie zależy od temperatury. Gdy wzrasta, opór wzrasta, a zatem ogrzewanie maleje. I odwrotnie, spadek temperatury powoduje wzrost natężenia prądu, co zwiększa rozpraszanie ciepła przez kabel.Dlatego nazywa się to samoregulacją.

Wydzielanie ciepła z przewodu samoregulującego następuje w wyniku nagrzania matrycy polimerowej

Najważniejsze zalety jakie zapewnia konstrukcja nowoczesnych grzejników taśmowych to stabilna praca oraz możliwość stosowania sekcji o dowolnej wielkości. Kabel tego typu nie przegrzewa się przy nakładaniu i nie przepala się w przypadku drobnych uszkodzeń. Przez długi czas grzałki samoregulujące ustępowały grzejnikom rezystancyjnym pod względem wymiany ciepła i maksymalnej temperatury, ale dziś nie ma powodu mówić o znacznej przewadze tych ostatnich.

Bazując na własnym doświadczeniu i jako autor tego artykułu, zalecam, aby już na etapie projektowania systemu przeciwoblodzeniowego można było przewidzieć zastosowanie grzałek elektrycznych obu typów. Instalację przewodów rezystancyjnych należy prowadzić na terenach otwartych – wzdłuż gzymsów, na rowkach, wokół okien dachowych itp.e. Elementy samoregulujące przydają się tam, gdzie istnieje niebezpieczeństwo miejscowego przegrzania – w rurach, lejach i rynnach. W ten sposób rozwiążesz jednocześnie trzy problemy: uczynisz konstrukcję jak najbardziej wydajną, zapewnisz jej trwałość i zyskasz możliwość oszczędzania energii.

Decydując się na rodzaj grzałki elektrycznej dla każdego obwodu, możesz przystąpić do określania mocy elektrycznej. Nie jest to trudne - wystarczy pomnożyć długość kabla przez jego gęstość mocy. Tak więc, stosując 80 m grzejnika rezystancyjnego o mocy właściwej 25 W/m i 60 m przewodu samoregulującego o sprawności cieplnej 15 W/m, obciążenie sieci elektrycznej wyniesie (80 m × 25 W/m) + (60 m × 15 W/m)=2900 W=2,9 kW. W przyszłości parametr ten będzie potrzebny przy określaniu przekrojów przewodów zasilających, a także przy doborze urządzeń zabezpieczających i łączeniowych.

Wraz ze wzrostem temperatury otoczenia zmniejsza się rozpraszanie ciepła przez kabel samoregulujący

Film: jak działa kabel samoregulujący

Urządzenia do przełączania, sterowania i ochrony

Po wybraniu przewodów grzejnych i wykonaniu niezbędnych obliczeń można przystąpić do doboru pozostałych elementów systemu przeciwoblodzeniowego. Jeśli zamierzasz zbudować konstrukcję budżetową na dachu, przygotuj następujące elementy.

  1. Termostat. Nie ma znaczenia, jakie urządzenie wybierzesz – może to być urządzenie mechaniczne lub cyfrowe wyposażone w prosty timer lub programator. Najważniejsze jest to, że urządzenie może przełączać całkowitą moc wszystkich obwodów systemu. A to jeszcze nie wszystko. Znając upodobanie producentów (zwłaszcza w przypadku produktów chińskich) do zaokrąglania specyfikacji technicznych w górę, przekaźnik termostatu powinien mieć co najmniej 20% margines prądu obciążenia. Tak więc dla przykładowej instalacji „przeciwoblodzeniowej” o mocy grzałki 2,9 kW odpowiedni jest termostat zaprojektowany na obciążenie co najmniej 3,5 kW.Jeżeli nie było możliwości doboru urządzenia sterującego o takich parametrach, wówczas istnieje możliwość przełączania obciążenia za pomocą dodatkowych przekaźników, rozruszników magnetycznych lub styczników. Z reguły mistrz domu ma w swoich pojemnikach więcej niż jedno takie urządzenie.

    Prosty termostat przeciwroztopowy można zainstalować na zewnątrz, umieszczając go w szczelnej obudowie

  2. Czujnik temperatury. Zwykle wchodzi w zakres dostawy termostatu. Jeśli potrzebujesz skompletować system z poszczególnych elementów, to powinieneś poszukać czujnika temperatury dostarczanego przez producenta centrali sterującej obciążeniem.
  3. Kabel zasilający i przewody do podłączenia poszczególnych obwodów. W naszym przypadku najlepiej nadają się druty miedziane w podwójnej izolacji. Ich przekrój musi odpowiadać podłączonemu obciążeniu. Moc 2, kW w sieci 220 V odpowiada obciążeniu prądowemu 2900 W / 220 V=13,2 A, a do jego przełączania potrzebne będą przewody o przekroju 2,5 mm2 Skorzystaj z poniższej tabeli, aby określić parametry przewodów elektrycznych.
  4. Wyłącznik i wyłącznik różnicowoprądowy (RCD). Urządzenia te wyłączą zasilanie, jeśli w systemie wystąpi prąd upływu większy niż 30 mA lub prąd obciążenia przekroczy dopuszczalną wartość. Nie zaniedbuj instalacji urządzeń ochronnych - w nagłych wypadkach ochronią przed porażeniem prądem, a także zapobiegną zwarciom i pożarom.

Tabela: dobór drutu miedzianego w zależności od aktualnego obciążenia

Moc obiegu grzewczego, kW11,21.51,822.533.5456
Bieżące zużycie, А0.461,362,283,189,111.413.715.918.522.827.3
Przekrój przewodu wielożyłowego, kw. mm0.751.01,21.51.52.02.52.53.04.05.0

Jeśli budżet przeznaczony na instalację „przeciwoblodzeniową” pozwala na zakup centrali wraz z czujnikami wilgotności i opadów, koniecznie skorzystaj z tej okazji. Dodatkowe koszty zwrócą się w pierwszych dwóch latach, bo taki system będzie bardziej ekonomiczny.

Zestaw pełnowartościowego, ale jednocześnie dość budżetowego systemu przeciwroztopowego składa się z modułu sterującego oraz czujników temperatury i wilgotności

Nowoczesne kontrolery przeciwoblodzeniowe obejmują całą stację pogodową, a najbardziej zaawansowane z nich mogą łączyć się z Internetem. Cechy te pozwalają na wdrożenie inteligentnego schematu sterowania, co znacznie zwiększa wydajność układu, czyni go maksymalnie ekonomicznym i przyczynia się do trwałości wszystkich elementów.

Instrukcja montażu systemu przeciwoblodzeniowego i topienia śniegu

Przed przystąpieniem do prac instalacyjnych należy oczyścić miejsca układania przewodu grzejnego z opadłych liści i innych zanieczyszczeń. Następnie konieczne jest sprawdzenie dachu i zidentyfikowanie niebezpieczeństw czyhających na kable sygnałowe, grzewcze i zasilające. Wystające łączniki, zagięte krawędzie i ostre krawędzie pokrycia dachowego mogą uszkodzić jego poszycie, dlatego wszelkie usterki należy wyeliminować.

System przeciwoblodzeniowy jest instalowany zgodnie z następującym algorytmem.

  1. W miejscu przewidzianym w dokumentacji projektowej montowana jest szafa sterownicza. Zainstaluj wyłącznik i RCD, podłącz do uziemienia ochronnego
  2. Zamontować czujnik temperatury. Do jego zamocowania odpowiednie jest każde miejsce, w którym promienie słoneczne nie padają przez cały dzień. Ważne jest, aby w pobliżu czujnika temperatury nie znajdowały się wyloty do pionów kanalizacyjnych, szybów wentylacyjnych, elementów instalacji grzewczej i klimatyzacyjnej.
  3. Podłącz czujniki deszczu i wilgotności. Pierwszy należy umieścić na otwartym poziomym odcinku połaci dachowej. Czujniki obecności wody montuje się w dolnych punktach rynien odwadniających, lejków zlewniowych, armatek wodnych i innych elementów kanalizacji, które w pierwszej kolejności zalewane są wodami roztopowymi.

    Czujniki opadów i wilgotności są instalowane na otwartych odcinkach poziomych połaci dachowej

  4. Równolegle z montażem czujników układane są przewody sygnałowe. W fabrycznych zestawach wyposażenia łączniki są dostarczane przez producenta. Podczas montażu domowego systemu przewody można zabezpieczyć opaskami nylonowymi lub plastikowymi.

    Do mocowania grzejników i przewodów na dachu najlepiej nadają się specjalne listwy montażowe, które w razie potrzeby można zamienić w klipsy o pożądanej długości

  5. Zgodnie ze schematem ułożenia przewody grzejne są zamontowane. Na pochyłych odcinkach wzdłuż gzymsów układa się je zygzakiem, mocując za pomocą listew montażowych, rozstępów z drutu stalowego ocynkowanego lub metalowych zacisków. W razie potrzeby można zastosować taśmy perforowane do płyt gipsowo-kartonowych, należy jednak uważać, aby ich ostre krawędzie nie uszkodziły izolacji kabla. Zwisające przewody instalacji elektrycznej są niedozwolone.

    Na spadzistych dachach przewód grzejny należy układać zygzakiem, przestrzegając nachylenia i szerokości ułożenia

  6. W rurach spustowych przewód mocuje się do przeciwległych ścian, a przy znacznej długości grzejnika do specjalnego przewodu lub łańcuszka nośnego.

    Jeśli lina jest długa i ciężka, jest ona przymocowana do liny lub łańcucha ułożonego w rurze

  7. Puszki instalowane są na stykach przewodów grzewczych, sygnałowych i zasilających. Przed włożeniem do nich końcówek przewodów należy zmierzyć rezystancję izolacji każdego obwodu i sprawdzić linie pod kątem przerwy w obwodzie. Dalsze połączenia można wykonać tylko wtedy, gdy nie ma wycieków - megaomomierz musi wskazywać co najmniej 10 MΩ na metr. Łączenie obwodów między sobą oraz z przewodami zasilającymi najlepiej wykonać za pomocą listew zaciskowych - zapewni to dobry styk i ułatwi znalezienie usterki.
  8. Elementy grzejne poszczególnych obwodów łączymy równolegle, po czym podłączamy do nich przewody zasilające. Połączenia są starannie izolowane, a puszki przyłączeniowe zabezpieczone przed wilgocią.

    Wszystkie połączenia kablowe muszą być wykonane w szczelnych puszkach przyłączeniowych i zabezpieczone przed wilgocią

Montując własny system przeciwoblodzeniowy, Twój posłuszny sługa popełnił jeden bardzo duży błąd. Zbierając informacje w sieci o tym, jak naprawić kabel grzejny, zainteresowałem się dość ciekawym sposobem wykorzystania metalowej siatki do wzmocnienia konstrukcji żelbetowych. Wiele punktów mocowania umożliwiło szybkie ułożenie grzejnika i przymocowanie go za pomocą plastikowych opasek. Po zamocowaniu odcinków siatki konstrukcyjnej przy lejach odpływowych byłem zadowolony z szybkości montażu. Rozczarowanie przyszło jesienią, podczas przeglądu systemu przed kolejnym sezonem.Siatka służyła jako rodzaj filtra, zbierając do swoich komórek trzycentymetrową warstwę opadłych liści, gałęzi, brudu i innych zanieczyszczeń. Aby nie narażać grzejnika na niebezpieczeństwo przegrzania, kilka obwodów instalacji musiało zostać zdemontowanych i ponownie zainstalowanych. Być może dla dachów domów oddalonych od terenów leśnych zalecenie to będzie zbędne, ale jeśli w pobliżu rosną wysokie drzewa, lepiej nie ryzykować.

Pozostało tylko sprawdzić instalację i wykonać jazdę próbną. Najlepiej robić to w odpowiednich warunkach pogodowych. Jeśli w najbliższej przyszłości nie spodziewane są opady atmosferyczne, czujniki zainstalowane na dachu można polać wodą. Do testów służą cęgi prądowe - mierzą prąd każdej sekcji i wyciągają wnioski na temat jej działania. W razie potrzeby rozwiąż problemy.

Film: topniejący śnieg na dachu

Konserwacja instalacji „przeciwoblodzeniowej”

System topienia śniegu jest konstrukcją samowystarczalną, dzięki czemu działa automatycznie i nie wymaga regularnej ingerencji.Jednocześnie bardzo łatwo jest zapewnić sprawne i trwałe działanie samodzielnie zmontowanej instalacji – wystarczy przestrzegać kilku prostych zasad.

  1. Zasilanie przewodów grzejnych musi odbywać się w zakresie temperatur od -15 do +5 °C. Warunek ten należy wziąć pod uwagę podczas ustawiania termostatu lub jednostki sterującej.
  2. Co najmniej 1-2 razy w okresie zimowym system jest sprawdzany pod kątem integralności izolacji i niezawodności elementów złącznych. Dodatkowo testują działanie wyłącznika różnicowoprądowego.
  3. Z obserwacji wynika, że w miejscach, w których może dojść do opadnięcia czapy śnieżnej, w celu zabezpieczenia obwodów grzewczych przed uszkodzeniami mechanicznymi, montowane są ogrodzenia.
  4. Przed pierwszymi przymrozkami dach zostaje oczyszczony z gruzu i brudu. Szczególną uwagę zwraca się na odpływy i inne obszary z przewodami grzejnymi. Można je czyścić miękką szczotką lub myć wodą.

Do obsługi konstrukcji nie należy dopuszczać przypadkowych osób - najlepiej wykonać tę pracę samodzielnie.Faktem jest, że nikt nie wie lepiej niż ty o cechach mocowania wszystkich elementów systemu topienia śniegu na dachu. Dzięki temu masz pewność nie tylko, że każdy obwód działa, ale również, że pokrycie dachowe pozostanie nienaruszone.

Zbudowany zgodnie ze wszystkimi zasadami system przeciwroztopowy i przeciwoblodzeniowy ochroni Twoją rodzinę i mienie przed lodem i śniegiem spadającym z dachu. Ponadto terminowe usuwanie stopionej wody sprawi, że dach będzie bardziej niezawodny i trwały. Od teraz zapomnisz o pracy na wysokości z łopatą i czekanem w pogotowiu. I słusznie, bo wolny czas, nawet w śnieżną zimę, można spędzić o wiele ciekawiej, prawda?

Kategoria:

Budowa