Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!
Eremurus po prawidłowym posadzeniu wymaga minimalnej pielęgnacji. Różne odmiany tej spektakularnej rośliny uprawiane są w otwartym terenie i przyciągają swoim oryginalnym kształtem kwiatostanów.
Wygląd
Eremurus (shiryash) - bylina zielna z podrodziny Asphodelaceae. Płaskie liście mogą być wąskie lub szerokie. W maju lub czerwcu z podstawowej rozety, która składa się z białych, kremowych, brązowych, czerwonawych, żółtych lub różowych kwiatów podobnych do dzwoneczków, wyrasta pęd kwiatowy o długości do metra.Otwierają się stopniowo, zaczynając od dołu pędzla. Każdy mały kwiat żyje nie dłużej niż jeden dzień. Czas kwitnienia różni się w zależności od gatunku - może trwać dekadę lub półtora miesiąca. Po kwitnieniu dojrzewa owocnik, który wypełniony jest trójściennymi nasionami eremurusa z przezroczystym skrzydłem.
Rodzaje i odmiany
Rozległy rodzaj eremurus obejmuje około 70 gatunków roślin. Istnieje wiele odmian i mieszańców tej rośliny. Przedstawiciele rodzaju mają podobny kształt, mogą różnić się od siebie wielkością, kolorem kwiatostanów, a także wymaganiami co do warunków uprawy.
- Shiryash wąskolistny - do 1,7 m wysokości, z pomarańczowo-złotymi lub żółtymi kwiatostanami. Jeden z najatrakcyjniejszych gatunków, stosowany również w suchych bukietach.
- Potężny eremurus ma rozetę ciemnozielonych liści z niebieskawym odcieniem do pół metra wysokości. Dorasta do 2,5 metra. Kwiaty duże o średnicy 4 cm, białe lub bladoróżowe.
- Himalayan - gatunek wcześnie kwitnący, kwiaty kwitną w kwietniu na południu.
- Ałtaj - w przeciwieństwie do większości odmian dobrze rośnie na glebach gliniastych.
Wyhodowano wiele hybrydowych form eremurusa. Hybrydy Ruitera są powszechnie znane w projektowaniu krajobrazu. Najpopularniejsze odmiany to pomarańczowy „Pinokio”, jasnoróżowy „Kleopatra”, śnieżnobiały „Obelisk” i „Romans” z kwiatostanami łososiowymi. Hybrydy Highdown nie są tak popularne, wśród nich jest wiele wysokich odmian. Hybrydy Shelfold mają kolory od białego do pomarańczowo-żółtego.
Klej techniczny i gips są zrobione z korzenia eremurusa. Zjada się gotowane korzenie, smakują jak szparagi. Niektóre gatunki kwiatów mają jadalne liście. Wszystkie części eremurusa mają zdolność barwienia naturalnych nici na żółto.
Metody rozmnażania
Nowe okazy rośliny pozyskiwane są zazwyczaj wegetatywnie, ale można również zastosować metodę nasion.
- Wyrasta z nasion.
Główną wadą tej metody rozmnażania jest to, że młode eremurusy zakwitają po raz pierwszy w wieku 4-7 lat. Będziesz musiał ostrożnie dbać o kwiat przez długi czas, zanim zadowoli go spektakularnymi kwiatostanami. Shiryash uprawia się w sadzonkach lub od razu wysiewa w otwartym terenie.
Po kwitnieniu nasiona są zbierane. Najlepsze nasiona znajdują się na dnie grona kwiatowego. Jeśli planuje się wykorzystać kwiatostan do rozmnażania, lepiej usunąć jego górną trzecią część przed kwitnieniem. Nasiona w tym przypadku będą mocniejsze i lepszej jakości. Są wstępnie suszone w suchym, wentylowanym pomieszczeniu. Tej samej jesieni, we wrześniu lub październiku, wysiewa się je w szklarni. Używaj małych pojemników o wysokości do 12 cm z luźną glebą. Głębokość sadzenia - od 1 do 1,5 cm, sadzonki rosną w temperaturze około +15 stopni.Niektóre odmiany kiełkują dopiero w drugim roku życia.
Młode rośliny podlewa się częściej niż dorosłe eremurusy. W okresie zimowym sadzonki starannie przykrywa się grubą warstwą gałęzi świerkowych lub suchych liści o wysokości co najmniej 20 cm. Sadzonki nurkują w wieku dwóch lat, w pozycji siedzącej, zachowując między nimi odstęp około 20 cm. Sadzonki przenosi się na stałe miejsce uprawy dopiero po 3-4 latach.
Można siać bezpośrednio na otwarty grunt wczesną wiosną. Po pojawieniu się kilku liści sadzonki sadzi się zachowując między nimi odstęp około 50 cm, koniecznie przykrywa się je również wraz z nadejściem jesieni. Sadzonki wymagają terminowego podlewania, spulchniania, ochrony przed chwastami, chorobami i pasożytami.
- Podział kornedoński.
Kłącze Shiryash to korzeń, podobny do rozgwiazdy. Ma kształt krążka o średnicy około 13 cm, z którego we wszystkich kierunkach wystają mięsiste, pogrubione korzenie.
Przy rozmnażaniu przez podział rośliny kwitną wcześniej niż przy metodzie nasiennej. Czasami obok rośliny macierzystej pojawiają się same małe pąki potomne - obok głównej rośnie kilka małych rozet z dnem i korzeniami. Łatwo je rozdzielić, lekko naciskając na młode kiełki. Rana uzyskana podczas pracy jest suszona, a następnie posypywana węglem drzewnym. Nowe kwiaty są sadzone w ziemi.
W sierpniu wykopują kłącze. Suszy się i dzieli na małe kawałki z dnem i korzeniami. Powstałe okazy eremurusa umieszcza się w glebie. Przed sadzeniem można nieco przyciąć ukorzenione od dołu, aby na każdej części zachowało się kilka korzeni. Kawałki są przetwarzane, shiryash nie jest dzielony, ale sadzony w całości. W przyszłym roku każda dywizja będzie miała własne pąki i korzenie. Teraz łatwo jest podzielić roślinę wzdłuż cięć wykonanych w poprzednim roku. Młode eremurusy przenoszone są na stałe miejsce uprawy.
Dorosłe kopie są dzielone nie częściej niż raz na 5-6 lat.
Jak sadzić?
Kwiaty kupione lub rozmnożone we własnym zakresie najlepiej sadzić w otwartym terenie wczesną jesienią, we wrześniu. Odległość między shiryami dużych odmian wynosi około 50 cm przy rozstawie rzędów około 70 cm Mniejsze odmiany sadzi się w odstępie między sąsiednimi okazami około 30 cm Najpierw umieszcza się 5 cm drenażu w szerokich otworach o głębokości 30 centymetrów . Następnie ostrożnie ustaw roślinę i wyprostuj jej korzenie. Cebulki po posadzeniu powinny znajdować się w odległości około 7 cm od powierzchni ziemi. Całkowita głębokość sadzenia wynosi około 10-15 cm.
Na zimę poletka z eremurusem jest zabezpieczana najpierw dziesięciocentymetrową warstwą torfu lub kompostu, a następnie świerkowymi gałęziami lub liśćmi.
Nie zaleca się przechowywania kłączy wykopanych pod koniec lata w piwnicach lub innych magazynach do wiosny. Jeśli nie zostaną posadzone jesienią, shiryash zacznie rosnąć wczesną wiosną, a dokładne umieszczenie go w ziemi staje się trudniejsze.
Cechy uprawy
Eremurus kwiat nie wymaga szczególnych warunków uprawy. Ta bezpretensjonalna roślina może być uprawiana nawet przez początkującego hodowcę.
- Wybór miejsca.
Eremurus preferuje słoneczne i otwarte tereny.
- Ziemia.
Do uprawy eremurusa najlepiej nadaje się żyzna i luźna gleba o niskim poziomie wód gruntowych i neutralnej kwasowości. Przy wysokim położeniu wód sadzenie odbywa się w wysokich klombach, wykonując drenaż z pokruszonego kamienia lub kamyków. Jeśli ziemia jest kwaśna, wskazane jest jej wapnowanie.
Skład gleby: trzy części gleby darniowej biorą jedną część próchnicy i grubego piasku.
- Reżim temperaturowy.
Ten pochodzący z suchych terenów Azji i Europy dobrze znosi wysokie temperatury. Podczas spoczynku w zimnych porach roku zdrowa roślina może wytrzymać temperatury nawet do -20 stopni. Aby pomyślnie zimować, należy najpierw przykryć kwiat warstwą kompostu (torfu), a następnie suchymi liśćmi lub świerkowymi gałęziami. Całkowita grubość warstwy ochronnej wynosi około 10 cm, zależy to od rodzaju rośliny i regionu uprawy.
- Woda.
Eremurus to kwiat odporny na suszę. Ważne jest nawilżanie gleby wiosną i latem, gdy pogoda jest sucha i gorąca. Podczas deszczu i po kwitnieniu dodatkowe nawadnianie nie jest wymagane. W zależności od gatunku i warunków pogodowych, w połowie późnego lata eremurus rozpoczyna okres letniego spoczynku. W tym czasie zalanie gleby niekorzystnie wpływa na shiryash i może powodować gnicie systemu korzeniowego.
Wysoka wilgotność, która jest spowodowana częstymi deszczami późnym latem lub wczesną jesienią, może prowadzić do gnicia korzeni eremurusa.W takiej sytuacji zaleca się ostrożne wykopywanie kłączy przez trzy tygodnie. Są suszone i ponownie sadzone. Jeśli nie jest to możliwe, możesz zrobić schronienie przed deszczem na miejscu z eremurusem, aby chronić przed nadmiarem wilgoci.
- Rozluźnienie.
Pielenie przeprowadza się regularnie, zwłaszcza po podlaniu i deszczach. Nadmiar wilgoci może powodować gnicie korzeni. Rozluźnienie nie tylko poprawia dostęp powietrza do korzeni, ale także pozwala pozbyć się nadmiaru wilgoci. Prace wykonywane są ostrożnie, aby nie uszkodzić delikatnych korzeni.
- Dodatkowa opieka.
Duże łodygi kwiatowe na dużych roślinach podczas deszczu lepiej przywiązać do podpory. Napełniają się wodą i mogą pękać od podmuchów wiatru. Na eremurusie, jeśli to konieczne, wykonaj minimalne przycinanie sanitarne.
- Karmienie.
Wczesną wiosną wprowadza się dokarmianie w postaci nawozów kompleksowych w dawce około 50 g na 1 m2. Jesienią eremurus jest karmiony superfosfatem, zużywając około 35 g leku na metr kwadratowy sadzenia. Na słabych glebach przed kwitnieniem dodać azotan amonu (około 20 g/m2). Rzadko stosuje się płynne nawozy organiczne. Na zbyt żyznej glebie z dużą zawartością materii organicznej eremurus dobrze buduje masę wegetatywną, ale gorzej kwitnie. Taki pogłówny opatrunek zmniejsza zimotrwalość i odporność rośliny.
- Zwalczanie szkodników.
Ślimaki uwielbiają zajadać się soczystymi łodygami. Lepiej od razu usunąć je mechanicznie, uszkodzone przez szkodniki rośliny tracą witalność i atrakcyjny wygląd. Przy masowej inwazji mięczaków na miejscu z eremurusem można umieścić pułapki. Doskonałą przynętą są małe pojemniki z ciemnym piwem. Od czasu do czasu zbierają ślimaki, które przychodzą się napić.Ogólnoustrojowe środki owadobójcze pomogą w przypadku wciornastków i mszyc. Myszy i krety czasami uszkadzają korzenie rośliny. Aby z nimi walczyć, na miejscu umieszczane są przynęty z trucizną, jednak jeśli są zwierzęta domowe, jest to problematyczne. W tym przypadku stosuje się pułapki na myszy i różne odstraszacze.
- Choroby.
Eremurus może cierpieć na chlorozę, choroby grzybicze lub wirusowe. Brązowe lub czarne paski na liściach to pierwsze oznaki rdzy. Oprysk środkiem grzybobójczym, takim jak Topaz lub Fitosporin, pomoże uporać się z problemem.
Biało-żółte liście z objawami chlorozy mogą być oznaką problemu z korzeniami - być może ucierpiały od szkodników lub nadmiaru wilgoci. Przy dużym uszkodzeniu blaszek liściowych roślinę należy wykopać i obejrzeć. Zgniłe obszary są usuwane, korzenie są suszone, a sekcje są traktowane popiołem. Następnie kwiat jest ponownie umieszczany w ziemi.
Na eremurusie pojawiają się żółte plamy od wirusa, liście stają się nierówne, z guzkami różnej wielkości.Zainfekowane okazy są spalane, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się choroby. Pasożyty są często nosicielami infekcji wirusowych. Najlepszym sposobem zapobiegania tym chorobom jest zwalczanie szkodników w odpowiednim czasie.
Kolorowe wiechy egzotycznego eremurusa będą wspaniałym dodatkiem do każdego rozwiązania krajobrazowego. Można je stosować jako pojedynczą dekorację kwiatową lub sadzić w grupach. Byliny o podobnych warunkach wzrostu i różnych okresach kwitnienia staną się pomyślnymi sąsiadami. Na przykład irysy, maki, goździki, chabry, floks czy liliowce. Razem z nimi Shiryash nada stronie bajeczny zapał i indywidualność.